Binnen de opeenhopende zones van plastic afval in de oceaan ontstaat een nieuw ecosysteem dat wetenschappers de plastisfeer hebben genoemd. Dit is gedeeltelijk goed nieuws, omdat het lijkt te suggereren dat het leven op aarde zich ooit zal aanpassen om de resultaten van menselijke onzorgvuldigheid te incorporeren; maar aan de andere kant is het resulterende ecosysteem misschien niet een ecosysteem dat het leven zoals wij dat kennen ondersteunt. Scenes from the Plastisphere toont een muzikaal theater van denkbeeldige hybride wezens die groeien in en rond de menselijke cultuur, bewegen met organische lichamen en spreken met digitale stemmen.
Een soort vervolg op ApophänieHet stuk ontwikkelt een performance-omgeving die bestaat uit meerdere lagen van beweging op verschillende schalen. Menselijke performers op ware grootte op het podium zijn verbonden met biologische entiteiten die optreden in een microscopisch theater. De actie is recht voor ons maar net buiten ons gezichtsveld, alleen waarneembaar door onvolledige, impliciete informatie van het podium en de digitaal uitvergrote geluidsversterking en videoprojectie.
Door een opeenvolging van contrasterende gezichtspunten in de pseudo-organische miniatuuromgeving groeit er een verhaal tussen de microscopische entiteiten. De organismen van de miniatuurwereld worden geboren, gemuteerd, geabsorbeerd en geconsumeerd binnen het virtuele ecosysteem. Het zijn kunstmatige onderdelen van het video-instrument, maar ze leven, tot leven gebracht door de sonische organisatie en het gebaar van de performer. De partituur van het stuk denkt muzikaal na over de levensvormen die verschijnen in de fysieke materialen, maar het materiaal is onstabiele organische materie - om de entiteiten te ontdekken die verborgen zitten in het materiaal, moeten de performers de connecties en opkomende patronen herkennen in een steeds veranderend veld van interacties.
