Gecomponeerd voor één trombonist, video en elektronica, onderzoekt Outer space ruimte: : een geaugmenteerde ruimte door de ontwikkeling van nieuwe technologieën, waarin het moderne individu ontsnapt met het risico te verdwalen. Deze duizeling wordt hier uitgedrukt door de video: achterin het podium opent een venster op een virtuele ruimte, omsloten door vier zwarte muren, bewoond door drie schermen die gecodeerde beelden tonen.
De bewegingen van de trombonist worden gecoördineerd met de camerabeweging in de video en het publiek ontdekt deze koude, krappe en onbewoonbare ruimte die gevuld en verstopt is met smog, verblindende lichten en, al snel, avatars van de muzikant totdat het verzadigingspunt is bereikt. De trombone, als muziekinstrument en camera, onthult zijn derde identiteit: een demiurgisch gat, dat één voor één klonen van de muzikant opslokt tijdens een burleske scène. In de video blijft er niets over behalve, bevroren op de schermen, een frontaal zicht op de beker van de trombone die dreigend naar het publiek wijst.
