"Rozenhoogte. Apollo" is een ruimtelijke compositie uitgevoerd door 12 muzikanten. De naam van de plaats Rosenhöhe (Rozenhoogte, Darmstadt, Duitsland) geeft de titel voor het stuk. In 2018 nodigden ze me daar uit voor de residentie van het Nadar ensemble. De ongewone verkenning van bekende ruimtes door de componist was een subthema van het project. Rosenhöhe is een uitgestrekte rozentuin. Het park heeft veel tekens en culturele symbolen. Je kunt de vorm van graven die in een kruismodel zijn gebouwd niet vanaf de grond zien. Er zijn fonteinen met dubbele bogen, waar een gang met zonlicht plaatsvindt. Er zijn religieuze plaatsen (minaret) en artistieke residenties. Als we het park verlaten, bevinden we ons in een verkeersknooppunt - een weg en een functionerende spoorweg. We kunnen veel vogels horen, afhankelijk van het tijdstip van de dag. Er vliegt een vliegtuig over het park. We horen het ongeveer eens in de vijf minuten.
Door deze gedetailleerde beschrijving kunnen we het akoestische materiaal voelen dat in het stuk wordt gebruikt. Er is bijvoorbeeld een dienstregeling voor een binnenkomende trein. We kunnen berekenen dat er op een bepaald moment een trein zal arriveren, de slagboom met een elektronisch geluid zal sluiten en we zullen de aankomst van de trein en zijn pieptoon horen. Dan, voor zijn aankomst, kan ik het regelen als een niet-bestaande actie, de 'fantoom' trein. Ik moet het geluid van de trein reproduceren met behulp van luidsprekers in de buurt van het station. Deze substitutie is, wanneer correct uitgevoerd, niet waarneembaar voor luisteraars. Zulke geluidsfata morgana's gebeuren voortdurend in de voorstelling. De draagbare luidsprekers van tien performers reproduceren de vogelgeluiden die in het park zijn opgenomen.
Stel je voor dat je in een bos bent waar veel geluiden om je heen zijn: vogels, insecten, het geluid van boombladeren. Op een bepaald moment muteren alle geluiden. Vogels en insecten worden elektronisch geluid, en gebladerte wordt elektronisch geluid. Dit is de basis voor splitsing, waardoor een heel parallelle werkelijkheid ontstaat.
Performers met luidsprekers verbergen zich voor het publiek en bevinden zich soms heel dicht bij hen. Tijdens het stuk verplaatsen de performers het geluid van de luidsprekers ten opzichte van de luisteraars. Verder verweef ik niet alleen de vogels die in dit park zijn opgenomen in de geluidsomgeving. De vogels van andere plaatsen verschijnen in de kolommen (vogels opgenomen in Moskou, Wenen, Brussel en Antwerpen). Nu is het gebied een soort portaal ergens anders, naar iets anders. Het werkt hetzelfde met alle andere geluiden van het Rose Hills park. De geluiden van poorten die opengaan en waar toeschouwers doorheen lopen, de ritselende bladeren, de vliegtuigen - ze zijn allemaal vooraf opgenomen en zitten in de luidsprekers. Op een gegeven moment spelen de opgenomen geluiden veel vaker dan akoestisch. Dit alles vormt een uitstekende basis voor hallucinaties en luchtspiegelingen. We kunnen zeggen dat de werkelijkheid dikker wordt.
Twee solisten met melodica en klarinet leiden de luisteraar op twee verschillende paden. Door te antwoorden en te improviseren op wat ze horen, passen ze het aan aan een kunstmatige geluidsomgeving. Hier denken we aan verborgen muzikanten met luidsprekers. De twee solisten kunnen reageren op de geluiden die ze horen. Ze imiteren ze op hun instrumenten en verweven ze zo in onze waarneming of ze merken het niet op om ze voor ons te verbergen. Het publiek hoort de omgeving door de acties van twee muzikanten en neemt alles waar door hun waarneming. Muzikanten kunnen sommige geluiden 'versterken' (bijvoorbeeld als de solist de triller na de vogel herhaalt) of ze niet opmerken (de solist kan sommige gebeurtenissen overstemmen met zijn geluid).
