"Onderdompeling is de bewustzijnstoestand waarin het bewustzijn van de ondergedompelde wordt verminderd of verloren gaat door omringd te zijn in een meeslepende totale omgeving, vaak kunstmatig. Deze mentale toestand gaat vaak gepaard met ruimtelijke overdaad, intense focus, een vervormd besef van tijd en moeiteloze actie."
Bron: Wikipedia (bekeken op 29/6/2011)
"Als iets de speler uit de onderdompeling haalt en in de realiteit brengt, uit de illusie en in het inzicht, dan hebben we een moment van arrestatie dat opmerkelijk veel lijkt op het moment dat een antilichaam zich vasthecht aan een virus. Plotseling vindt er een verschuiving plaats in het systeem (immunologisch of ideologisch) en niets blijft hetzelfde."
Bron: J.Blais, J.Ippolito, Aan de rand van de kunst, Thames & Hudson, 2006 (p.58).
De "moderne" vleugelpiano, geperfectioneerd in de negentiende eeuw, bestaat uit een klavier, een set metalen snaren en een ingenieus mechanisme van hamers en dempers, dat dient als transmissie tussen de spieren van de pianist en de snaren. De houten behuizing van de piano versterkt de trillingen van de snaren wanneer ze door een hamer worden geraakt. In Piano Hero wordt deze configuratie "geüpdatet" en in de hedendaagse context geplaatst, waarbij gebruik wordt gemaakt van enkele typische artefacten van de 21e eeuw: het toetsenbord is nu elektronisch, de computer dient als transmissie en de snaren worden bespeeld door een virtuele pianist - de avatar van de pianist van vlees en bloed die op het podium zit - terwijl het houten resonerende lichaam wordt vervangen door een set elektromechanische luidsprekers.
Maar niet alleen de "piano" wordt opnieuw gecontextualiseerd. De mechanismen van het "observeren", zoals het publiek dat doet, worden ook in de vergelijking betrokken. Het "kijken" heeft een radicale betekenisverandering ondergaan in een maatschappij die steeds meer "gecontroleerd" wordt, hetzij door miljoenen beveiligingscamera's op openbare plaatsen, een netwerk van geostationaire satellieten die kunnen inzoomen op menselijke dimensies of het wereldwijde web waarop elke dag miljoenen zelfgemaakte video's worden gepost en bekeken door miljoenen anonieme bezoekers.
Piano Hero #1 is het nulpunt van de Piano Hero-cyclus: de pianist wordt slechts een operator in een wereld van bits en bytes. Vanaf Piano Hero #2 komt de vleugelpiano (die na de contextverschuiving van PH#1 een "fremdkörper" is geworden) in het spel om een hybride lichaam te creëren dat de spanning tussen het echte en het virtuele, het menselijke en het mechanische, het verleden en het heden volledig articuleert. Na een herintroductie in Piano Hero #2, treden de resonerende eigenschappen van de piano en de versterking ervan op de voorgrond in Piano Hero #3. De piano wordt een resonante kamer, een zwarte doos, een filter in een computergestuurd feedbacksysteem, waardoor een nauwelijks controleerbaar chaotisch systeem ontstaat waarmee de pianist moet interageren. Het hybride lichaam dat operationeel was in Piano Hero #1-2 wordt opnieuw getransformeerd en in een hybride, augmented reality geplaatst.
