Ik kan me niet verzetten tegen het lichaam, een machine met zijn radertjes en draden en patronen, die tegen zichzelf in opstand komt, zichzelf verslindt, maar nooit de natuurlijke kracht van zijn onderdelen kan weerstaan en steeds opnieuw in hetzelfde patroon vervalt. De behoefte om te vernietigen is het verlangen om tegen het systeem in te gaan en zichzelf te vernietigen, om onmogelijk te zijn, om te ontsnappen en in opstand te komen, is hoop hebben op een ander begin, een verandering van patroon en alles wat voor het begin zou kunnen zijn. En daarmee gepaard, gaat de melancholie van het onmogelijke - van iets dat alleen maar denkbaar is. En als gevolg daarvan de vreugde om het concrete te horen verkreukelen, smelten of op de drempel van breken komen terwijl de machine blijft functioneren. (GS)
