Hide to show gaat over alleen zijn, maar in gelijke tred gaan met anderen zonder ze te zien, over geobserveerd worden, jezelf zichtbaar maken of juist niet en over jezelf vervangen op vele manieren. De schijnwerpers worden op de backstage gezet terwijl de muzikanten zich voorbereiden op het optreden voor het publiek, ieder alleen in zijn eigen kamertje. Ze spelen een paar noten, kleden zich om of dansen op de muziek in hun koptelefoon. Niet alleen de bewegingen van de muzikanten op het podium worden beschouwd als muzikaal materiaal, Beil's lijst van artistieke ingrediënten omvat nu ook hun handelingen in de beslotenheid van de backstage ruimte. Maar we krijgen niet alles te zien. De muzikanten verschuilen zich achter hun kostuums, achter op en neer gaande gordijnen en opnames van zichzelf, zodat de echte persoon onzichtbaar blijft. Een parallel met sociale media is snel gemaakt. Hide to show gaat over hyperrealiteit, hoe we virtuele lagen over ons leven leggen, hoe we kopiëren en plakken in onze zogenaamde realiteit.
