Abbas Kiarostami: The Chorus - kortfilm (1982)

Golnaz Shariatzadeh: Blue Womb voor ensemble, elektronica en animatie (WP)

Galina Oestvolskaja: Pianosonate 6 (1988) 

Alexander Khubeev: Don’t leave the room voor solo-artiest, ensemble, elektronica en live video (WP)

Co-production: Gaudeamus Festival, DE SINGEL, Musica Strasbourg, Muziekcentrum De Bijloke Ghent, Nadar Ensemble, Ultima Oslo

In opdracht van Nadar Ensemble met steun van de Ernst von Siemens Music Foundation

Joseph Brodsky's iconische gedicht uit 1969 Don’t leave the room heeft vandaag niets aan relevantie ingeboet en vormt het uitgangspunt voor een interdisciplinaire voorstelling door het Nadar Ensemble. Alexander Khubeev zet dit gedicht over censuur, een pandemie en activisme op een bijzondere manier op muziek en ‘vertelt’ de tekst met gebarentaal. Deze ‘stilte’ heeft echter een oorverdovend effect in zijn dystopische geluidswereld. Ontroerd door de Iraanse revolutie die onlangs weer een triomfantelijk hoogtepunt beleefde, engageert Golnaz Shariatzadeh zich op haar zeer persoonlijke manier. Opmerkelijk is dat Shariatzadeh niet alleen componeert, maar ook animatiefilms maakt en beide combineert in haar creatie Bluer Womb. Blue Wombit beklemmende werk over het verlies van hoop speelt zich af in een post-apocalyptische stad. In Abbas Kiarostami's The Chorusworstelt een oude man, die de geluidsoverlast in zijn stad beu is met zijn hoorapparaat. Zijn keuze voor stilte symboliseert echter zijn onvermogen om naar de jongere generatie te luisteren. Galina Ustvolskaya had agorafobie, maar dit weerhield haar er niet van om de meest radicale muziek in stilte te schrijven. Haar karakteristieke repetitieve klankclusters in haar pianowerk konden de censuurcommissie echter niet passeren. Vanuit een rotsvaste overtuiging schreef ze, alleen in haar flat, revolutionaire muziek die echter niet gehoord mocht worden.

Met Don’t leave the roomwil Nadar een stem geven aan een Iraanse en Russische componist met een onzekere toekomst, die artistiek stelling nemen tegen hun huidige regimes.

Marieke Berendsen, viool – Elena Evstratova, solo performer – Nico Couck, E-guitar – Katrien Gaelens, fluit – Yves Goemaere, percussie – Wannes Gonnissen, geluid – Robin Goossens, zakelijk leider – Pieter Matthynssens, cello, artistiek leider – Elisa Medinilla, piano – Thomas Moore, trombone – Stefan Prins, artistiek leider– Steven Reymer, video en licht– Dries Tack, klarint – Veerle Vervoort, production manager

Don’t leave the room. This is better left undone.
You’ve got cheap smokes, so why should you need the sun?
Nothing makes sense outside, happiness least of all.
You may go to the loo but avoid the hall. 

Don’t leave the room. Don’t think of calling a taxi.
Space consists of the hall and ends at the door; its axis
bends when the meter’s on. If your tootsie comes in – before
she starts blabbing undressing – throw her out of the door.

Don’t leave the room. Pretend a cold in the head.
What could be more exciting than wallpaper, chair and bed?
Why leave a room to which you will come back later,
unchanged at best, more probably mutilated?

Don’t leave the room. There might be a jazzy number
on the radio. Nude but for shoes and coat, dance a samba.
Cabbage smell in the hall fills every nook and cranny.
You wrote so many words; one more would be one too many. 

Don’t ever leave the room. Let nobody but the room
know what you look like. Incognito ergo sum,
as substance informed its form when it felt despair.
Don’t leave the room! You know, it’s not France out there.

Don’t be an imbecile! Be what the others couldn’t be.
Don’t leave the room! Let furniture keep you company,
vanish, merge with the wall, barricade your iris
from the chronos, the eros, the cosmos, the virus.

Joseph Brodsky, 1970