Programma
- Abbas Kiarostami: The Chorus – kortfilm (1982)
- Golnaz Shariatzadeh: Bluer Womb voor ensemble, electronics en animatie (WP)
- Alexander Khubeev: Don't leave the room & Silentium! voor solo performer, ensemble, electronics en live video (WP)
Productie: Gaudeamus Utrecht, DE SINGEL, Musica Strasbourg, Muziekcentrum De Bijloke Ghent, Nadar Ensemble, Ultima Oslo Contemporary Music Festival
Opdracht Bluer Womb en Silentium!: Nadar Ensemble met steun van de Ernst von Siemens Music Foundation. Opdracht Silentium!: Ultima Oslo Contemporary Music Festival en Gaudeamus Festival - ULYSSES Platform, gefinancierd door de Europese Unie
Programmatoelichting
In 1969 schreef de Russische dichter Joseph Brodsky (1940-96) een gedicht dat bekend zou worden onder de openingsregel Don’t leave the room. In zes kwatrijnen drukt hij de lezer op het hart vooral binnen te blijven. Waarom zou een mens immers de deur uitgaan, als je vier muren, een bed en voldoende sigaretten tot je beschikking hebt?
Over de betekenis van Brodsky’s woorden zijn de meningen verdeeld. Is het een ode aan vrijwillige afzondering, een advies tot zelfcensuur, een ironische waarschuwing aan vrienden om uit de buurt van de KGB te blijven? Of schuilt er juist een verborgen oproep in om de stilte te doorbreken en in verzet te komen tegen onderdrukking?
In dit interdisciplinaire concert komen al die betekenissen samen, en worden nieuwe, actuele lagen toegevoegd. Zo verkent Alexander Khubeev in Don’t Leave the Room en Silentium!:de psychologische en politieke mechanismen van censuur en zelfcensuur, met gebarentaal als oorverdovend stille metafoor. Golnaz Shariatzadeh creëert in Bluer Wombe en imaginaire ruimte waarin herinnering en rouw over de Iraanse opstand van 2022 samenvloeien met hernieuwde hoop voor de toekomst —een even persoonlijke als universele zoektocht naar beschutting in tijden van politieke repressie.
Muzikale 'doublethink'
We schrijven begin 2020 als componist Alexander Khubeev bericht krijgt van de Aksenov Foundation, een fonds ter ondersteuning van hedendaagse kunst. Of hij een stuk wil schrijven voor hun project Russian Music 2.0. Hij mag maken wat hij wil. Carte blanche, zoals dat heet.
Khubeev (°1986) heeft nog wel een plannetje liggen. Al tijden loopt hij rond met het idee om een stuk rond gebarentaal te maken. ‘Ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in de relatie tussen muziek en gestiek’, klinkt zijn stem begin juni over de videoverbinding. ‘Naarmate ik mij meer ging verdiepen in gebarentaal, ontdekte ik dat het semantisch zeer genuanceerd in elkaar zit en dat je er prima een tekst mee zou kunnen vertolken. Een beetje zoals je in vocale muziekeen gedicht zou zetten, maar dan met handbewegingen in plaats van een stem.’
Khubeev neemt de proef op de som in Don’t Leave the Room, waarin een solist (zowel live als virtueel op het podium te zien) Brodsky’s gelijknamige gedicht vertolkt in verschillende soorten gebarentaal -Russische doventaal, gebaren van speciale legereenheden en het semafooralfabet. Gedurende het stuk ontstaan steeds nieuwe interacties tussen de hand-en armgebaren van de solist en het zevenkoppige ensemble dat grossiert in onorthodoxe speeltechnieken. Zo spelen de blazers op metalen buizen en ontlokken de strijkers met geribbelde deurstoppers onvermoede klanken aan hun snaren.
Khubeev herinnert zich hoe zijn stuk nog tijdens het componeren werd ingehaald door de realiteit. Door het uitbreken van de coronapandemie zit plotseling de hele wereld noodgedwongen binnen. Toch raakt de thematiek van Don’t Leave the Roomvoor Khubeev aan meer dan alleen de pandemische context, zegt hij: ‘In wezen gaat het stuk over censuur. Niet alleen de onderdrukking van bovenaf, door een autoritair regime, maar ook de censuur die mensen zichzelf opleggen uit angst voor repercussies. Die zelfcensuur, en het isolement dat eruit voortvloeit, vormt de eigenlijke thematiek van dit stuk.’
Het gebruik van gebarentaal diende daarbij niet als doel maar als metaforisch middel: het onderstreept de oorverdovende stilte van iemand die wel iets te zeggen heeft, maar de woorden niet durft uit te spreken. De parallel met de politieke realiteit in het huidige Rusland (‘in 2020 al voelbaar’, aldus Khubeev) laat zich raden.
In de slotmaten van Don’t Leave the Room ontvouwt zich een opmerkelijke scène als de geprojecteerde beelden van de solist zich plotseling verdubbelen. Binnen no time is zij verwikkeld in een druk gesticulerend gesprek met drie dubbelgangers. Gevraagd naar de betekenis van dit moment, zegt Khubeev: ‘In zekere zin symboliseert dit beeld de psychologische consequenties van censuur. Dat wat voor het oog van de buitenwereld moet worden doodgezwegen, gaat in iemands binnenwereld alsnog een eigen leven leiden. Je zegt het één, maar vindt ondertussen iets heel anders.
Het is die notie van wat Khubeev in navolging van George Orwell’s dystopische roman 1984‘doublethink’ noemt, die het vertrekpunt vormt voor zijnnieuwe compositie Silentium!:, naar het gelijknamige gedicht van Fjodor Tjoettsjev (1803-73), waarin de dichter de lezer tot stilte maant: waarachtige emoties en gedachten houdt men immers beter voor zichzelf.
Op het eerste gezicht liggen parallellen tussen Brodsky en Tjoettsjev voor het oprapen, maar volgens Khubeev is er een subtiel verschil: ‘Brodsky’s gedicht is geschreven met veel ironie. Ja, hij schrijft over het niet verlaten van de kamer, maar in feite daagt hij uit tot verzet. Tjoettsjev is anders. Hij vraagt je om te zwijgen; het is een advies om te overleven in een situatie waarin je niet kunt zeggen wat je denkt.’ Doublethink avant la lettre. Doublethink, avant la lettre.
Deze dubbele bodem werkt door in de opzet van Silentium!:, een stuk dat volgens Khubeev ‘polyfoner’ isdan Don’t Leave the Room. Waar de live solist en haar projecties eerst in elkaars verlengde lagen, daar vormen zij nu vaker een nadrukkelijk contrapunt. Ook muzikaal zet hij verdere stappen. De klankmogelijkheden van het ensemble worden nog verder uitgebreid met elektronica, nieuwe speeltechnieken en eigen ontwikkelde instrumenten. Persoonlijke favoriet: een drie meter lange staaldraad met een frisdrankfles als resonator, zowel te beplukken als te bestrijken.
Persoonlijke favoriet: een drie meter lange staaldraad met een frisdrankfles als resonator, zowel te beplukken als te bestrijken.
Spervuur aan clusters
Zouden Joseph Brodsky en Galina Oestvolskaja (1919-2006) elkaar ooit hebben ontmoet? In theorie had het gekund, want beiden leefden in Sint-Petersburg -of Leningrad, zoals de stad destijds heette —totdat Brodsky in 1972, na aanhoudende vervolging door de Sovjet-autoriteiten, naar Amerika vluchtte
De praktijk is echter weerbarstiger; zoals dirigent Reinbert de Leeuw ondervond tijdens de opnames van de documentaire-serieToonmeesters, zette Oestvolskaja zelden een voet buiten haar krap bemeten appartement. Daar, in zelfgekozenafzondering, werkte ze aan een even compromisloos als onvergelijkbaar oeuvre. Voor de bureaulade, zoals dat heet, omdat haar muziek (kernwoorden: weerbarstig, ongenaakbaar) nooit door de Sovjet-censuur zouden komen. Neem de Zesde pianosonate uit 1988, waarin de pianist met vlakke hand en onderarm een spervuur aan fortississimo-clusters uit de toetsen beukt. Tegen het einde stijgt er, als uit het niets, een handvol mysterieuze fluisterakkoorden op —een moment van verstilling in een verder meedogenloze klankwereld.
Toevluchtsoord van de verbeelding
De Iraanse componist en beeldend kunstenaar Golnaz Shariatzadeh (°1996) was zeventien toen ze naar de Verenigde Staten vertrok om haar droom waar te maken: concertviolist worden. Het liep anders. Tijdens haar studie aan Brooklyn College ontdekte ze dat haar hart eigenlijk meer bij het componeren lag. Aldus geschiedde. Momenteel werkt ze aan Harvard University aan haar PhD in compositie, waar ze studeert bij Chaya Czernowin.Noem het eengeval van bloed dat kruipt waar het niet gaan kan. Reeds als kind bedacht Shariatzadeh verhalen die ze uitwerkte in tekeningen: fantasiewerelden, mysterieuze steden en gebouwen, vol geheime vertrekken. Het was, naar eigen zeggen, een manier om te overleven onder het juk van een totalitair regime. ‘Opgroeien in Iran betekende dat er nooit een grens bestond tussen het persoonlijke en het politieke. Om te ontsnappen, creëerde ik mijn eigen ruimtes. Plekken om mijzelf in terug te trekken.’De verbeelding als veilige ruimte, als toevluchtsoord —die notie loopt nog altijd als een rode draad door Shariatzadehs werk. Daarin verbindt zij een intieme, maar geladen klankwereld, die zich beweegt op het grensgebied tussen akoestisch instrumentarium en elektronica, metpoëtische en indringende stop-motionanimaties.
Neem haar stuk Mom, een audiovisueel lamento over het verlangen naar hereniging met haar familie en moeder. Echo’s uit het laatste deel van Beethovens 31e pianosonate, opus 110, zweven door verlaten klankvelden van zachte clusterakkoorden, veeg-en blaasgeluiden. In de verte tinkelen belletjes. We zien beelden van een foetus in rood schemerlicht. Kronkelende navelstrengen verbinden een kinderlijf met een beschermend moederlichaam. Uitsneden van Leonardo da Vinci’s Madonna Litta: Maria die de kleine Christus de borst geeft
Shariatzadehs artistieke uitgangspunten zijn intens persoonlijk, en toch overstijgt haar werk de sfeer van het particuliere. Je zou kunnen zeggen dat haar verbeeldingsruimten tevens sublimatie-ruimten zijn, waarin persoonlijke ervaringen tot universeler gevoelde affecten worden (iets anders dan emotie). Zelf spreekt zij over haar stukken als becomings: ‘Ik hoop dat mijn werk een ruimte biedt waar pijn en verdriet kunnen transformeren in kracht, in hoop, in schoonheid.’
Zie ook Fabric of Sorrow (2023), opgedragen aan de slachtoffers van de protesten die een jaar eerder in Iran uitbraken na de dood van Mahsa Amini. Zelf omschrijft Shariatzadeh dit werk voor animaties en ensemble als ‘Een imaginaire architectuur die bestaat uit herinneringen aan de opstand. Een gebouw dat is opgetrokken uit het vlees en bloed van de vrouwen die hun leven gaven. In het hart van dat bouwwerk weven rouwende moeders een lichtgevende stof uit het haar van hun dochters.’
Haar nieuwe werk Bluer Womb(beschermende ruimte bij uitstek), is volgens Shariatzadeh verwant aan Fabric of Sorrow. Ook hierin resoneren echo’s van de Iraanse opstand. Onheilspellende gong-en klokklanken. Een bijtend cluster op de elektrische gitaar, in de partituur omschreven als ‘a distant scream’. De animatiebeelden, geprojecteerd op een transparant doek dat voor de musici hangt, tonen onder meer scènes uit het lange epische gedicht Shahnameh, het Perzische Boek der Koningen. Meer specifiek het verhaal van de mythische held Rostam, die de kwaadaardige demon Div-e Sepid verslaat. Noem het een mythologische metafoor voor de strijd tegen het huidige regime.
En toch, waar Fabric of Sorrowdirect wortelde in de opstand, daar is Bluer Wombeerder een terugblik, een reflectie op het gevoel van leegte en verlies dat volgde. ‘Er zijn zoveel offers gebracht,’ zegt Shariatzadeh, ‘maar de gehoopte revolutie is uitgebleven. Die verloren hoop, daar gaat dit stuk over.’
Daarnaast klinkt inBluer Wombeen persoonlijke laag mee: het gemis van een waardevolle zus die lange tijd als een moederfiguur voor haar was. En dus zien we in de animatie twee zussen door een vervallen stad dwalen, zoekend naar beschutting in elkaars nabijheid. In de schoot van één van hen bloeien bloemen op —herinneringen en toekomstsdromen over de prachtige plek die hun stad ooit was en weer zou kunnen worden.
Over hoopvolle toevluchtsoorden gesproken.
Pleidooi voor verbinding
In zijn korte film The Chorus(1982)van de Iraanse cineast Abbas Kiarostami (1940-2016) kan een oude man het lawaai van de stad niet langer verdragen. Hij zet zijn gehoorapparaat uit en sluit zich af van de wereld —maar hoort daardoor ook zijn aanbellende kleindochter niet meer. Buiten roept een koor van schoolmeisjes hem vergeefs tot de orde. Met subtiele eenvoud schetst Kiarostami een fabel over stilte en geluid, ouderdom en jeugd, isolement en verbondenheid. Een poëtisch pleidooi om je niet van de wereld af te wenden, maar te blijven luisteren naar stemmen die gehoord moeten worden.
Nadar Ensemble
Marieke Berendsen, viool // Nico Couck, e-gitaar // Elena Evstratova, solo performer // Katrien Gaelens, fluit // Yves Goemaere, percussie // Wannes Gonnissen, geluid // Robin Goossens, zakelijk leider // Pieter Matthynssens, cello, artistiek leider // Elisa Medinilla, piano // Thomas Moore, trombone // Stefan Prins, artistiek leider // Steven Reymer, video en licht // Dries Tack, klarinet // Floor Vandevelde VGT // Veerle Vervoort, productieleider // Video Editor Don't Leave The Room en Silentium! (postproductie & redactionele input): Sasha Golikova
Joseph Brodsky
Vertaling door Alexandra Berlina
Verlaat de kamer niet. Dit kun je beter niet doen.
Je hebt goedkope sigaretten, dus waarom zou je de zon nodig hebben?
Buiten heeft niets zin, geluk al helemaal niet.
Je mag naar de wc, maar vermijd de hal.
Verlaat de kamer niet. Denk er niet aan om een taxi te bellen.
De ruimte bestaat uit de hal en eindigt bij de deur; haar as
buigt als de meter aan staat. Als je tootsie binnenkomt - voordat
ze begint te kletsen terwijl ze zich uitkleedt - gooi haar de deur uit.
Verlaat de kamer niet. Doe alsof je verkouden bent.
Wat is er spannender dan behang, stoel en bed?
Waarom een kamer verlaten waar je later terugkomt?,
onveranderd op zijn best, meer waarschijnlijk verminkt?
Verlaat de kamer niet. Er is misschien een jazzy nummer
op de radio. Naakt, maar zonder schoenen en jas, dans je een samba.
De koollucht in de hal vult elk hoekje en gaatje.
Je hebt zoveel woorden geschreven; nog één meer zou er één te veel zijn.
Verlaat de kamer nooit. Laat niemand buiten de kamer
weten hoe je eruitziet. Incognito ergo sum,
als substantie zijn vorm informeerde toen het wanhoop voelde.
Verlaat de kamer niet! Weet je, het is daarbuiten geen Frankrijk.
Wees geen imbeciel! Wees wat de anderen niet konden zijn.
Verlaat de kamer niet! Laat meubels je gezelschap houden,
verdwijn, versmelt met de muur, barricadeer je iris
van de chronos, de eros, de kosmos, het virus.
Fjodor Ivanovitsj Tjoetsjev
Silentium!
vertaald door Vladimir Nabokov
Spreek niet, lig verborgen en verberg
de manier waarop je droomt, de dingen die je voelt.
Diep in je geest laat ze rijzen
verwant aan sterren in kristallen luchten
die zich afspeelt voordat de nacht vervaagt:
verheugt zich in hen en spreekt geen woord.
Hoe kan een hartuitdrukking vinden?
Hoe moet een ander jouw gedachten kennen?
Zal hij onderscheiden wat jou bezielt?
Een eenmaal uitgesproken gedachte is onwaar.
Gedimd is het fonteinhoofd wanneer het geroerd wordt:
drink bij de bron en spreek geen woord.
Leef alleen in je innerlijke zelf
in je ziel is een wereld gegroeid,
de magie van versluierde gedachten die
verblind worden door het buitenlicht,
verdronken in het lawaai van de dag, ongehoord...
nemen hun lied in zich op en spreken geen woord.
“Ik wil iets zeggen, maar ik mag het niet.”
Kevin Voets in gesprek met Elena Evstratova, solo-artieste met Nadar Ensemble
De Theaterstudio van DE SINGEL bruiste van de artistieke energie. Een repetitie was net onderbroken: muzikanten stemden hun instrumenten, een technicus controleerde de kabels, de projector flitste korte beeldfragmenten op de muur. Midden in dit onrustige tafereel kwam Helena Evstratova bij ons aan tafel zitten. Ze had de uren ervoor in het oog van de storm doorgebracht - als solo-artieste in Verlaat de kamer niet en Silentium!, twee nieuwe werken van de Russische componist Alexander Khubeev en nam daarna even de tijd voor een levendig gesprek, bemiddeld door gebarentolk Nine Van Belle.
Elena Evstratova (geboren in 1976) werd geboren in Siberië, studeerde in Moskou en werkte bijna twintig jaar als actrice in het jeugd- en reguliere theater. Ze specialiseerde zich in mimiek, dans en komedie, gaf les aan dove kinderen en toerde internationaal. Sinds 2018 woont ze in België, waar ze onder andere samenwerkte met Silence Radio en Dahlia Pessemiers-Benamar. Bij Nadar Ensemble, bekend om zijn muzikale experimenten, staat ze nu voor een ongekende uitdaging: het vertalen van Russische poëzie in gebaren, in dialoog met een hedendaags muziekensemble.
“Verlaat de kamer niet. Dit kun je beter niet doen.”
Dit is Evstratova's eerste samenwerking met een muziekensemble. “Ik ben actrice, danseres. Ik was bekend met ritme, maar muziek - dat is iets heel anders. Ik kan geen muziek lezen en toen ik de partituur kreeg, begreep ik er niets van.”
Componist Alexander Khubeev ontwikkelde een digitaal visueel hulpmiddel: balken die op een scherm verschijnen en de duur van de noten weergeven. “Zo kan ik zien wanneer iets kort of lang is,” zegt ze. “Maar toch: het is chaotisch. Alles moet precies samenvallen met de muziek en ik voel een enorme verantwoordelijkheid. Ik ben de centrale performer - iedereen kijkt naar me. Eén foutje en het hele stuk valt uit elkaar.”
Evstratova houdt van improvisatie, maar in deze productie is dat onmogelijk. “Alles ligt vast. De muzikanten spelen strikte partituren. Als ik iets verander, past het niet meer. Het is precisiewerk: als de trombone een lange noot speelt, pas ik mijn beweging daarop aan. Mijn gebaren moeten de muziek precies volgen.”
Verlaat je kamer niet is gebaseerd op het gedicht zonder titel van Joseph Brodsky uit 1969, geschreven tijdens de Hongkong-griep. Het roept op tot isolement: ironisch, melancholisch, soms bedreigend. Voor Evstratova roept het herinneringen op aan haar jeugd in de Sovjet-Unie.
“Ik groeide op met mijn moeder in een piepklein appartement; elk gezin had maar één kamer. De keuken was gemeenschappelijk, net als de gang. Ik herinner me dat als je naar het toilet moest, je dat zo snel mogelijk moest doen omdat er altijd iemand achter je stond te wachten. Je moest ook zo stil mogelijk zijn in je kamer - de muren hadden oren. Je zat letterlijk opgesloten tussen vier muren. Voor mij voelt Brodsky's tekst als een gevangenis, maar ook als bescherming. Er staat: blijf binnen, zwijg, spreek niet. Dat is censuur, maar het is ook overleven.”
Aan het einde van Khubeevs compositie wordt haar beeld op het scherm vermenigvuldigd. Het publiek ziet haar praten met meerdere versies van zichzelf. “Ik zie die projecties zelf niet tijdens het spelen,” zegt ze, “maar ik begrijp het idee. Het zijn stukjes van mezelf die naar buiten komen: mijn hart, mijn gedachten, mijn emoties. Alsof de innerlijke stemmen die ik niet mag uiten toch zichtbaar worden.”
Het laatste woord van Brodsky's gedicht is “virus”. “Een virus is niet alleen een ziekte. Negatieve gedachten verspreiden zich ook als een virus. Dat woord kan op vele manieren geïnterpreteerd worden. Tijdens Corona zat iedereen opgesloten in kamers - net zoals Brodsky beschrijft. Daar kan ik me in vinden. Maar het gaat verder: een virus kan ook een idee zijn dat je niet meer kunt tegenhouden.”
Silentium!
Het tweede werk, Silentium!, is gebaseerd op het gedicht van Fjodor Tjoettsjev uit 1868. Het raadt de lezer aan om gevoelens en gedachten verborgen te houden, want als ze eenmaal uitgesproken zijn, verliezen ze hun puurheid.
Voor Evstratova is dit herkenbaar. “Als ik het gedicht lees, voel ik dat ik iets wil zeggen maar het niet kan - of niet mag. Ik krijg het er niet uit. Dat is mijn ervaring als dove performer: er is altijd een kloof tussen wat ik lees, wat ik voel en wat ik kan uitdrukken. Het taboe, de censuur - dat zit in de taal zelf. Daarom heeft dit gedicht me zo diep geraakt.”
In tegenstelling tot Verlaat je kamer niet, Silentium! is in nauwe samenwerking met haar tot stand gekomen. “Ik heb eerst zelf een vertaling in Russische gebarentaal gemaakt. Niet letterlijk - dat is onmogelijk. Je moet emoties en beelden kiezen. Ik gaf die versie aan Sasha [Khubeev] en hij maakte er muziek bij. Soms inspireerden mijn gebaren hem zelfs tot muzikale ideeën. Mijn gebaar voor ‘gevoel’ [met je wijsvinger in je hand of naar je hart wijzen] deed hem denken aan morsecode, zoals een hartslag. Zo kwamen de muziek en mijn gebaren echt samen. Daarom Silentium! voelt een beetje als mijn eigen kind.”
Hoe ervaart een dove performer poëzie, waarin klank en ritme zo belangrijk zijn? Heeft ze een “innerlijk oor”? “Nee,” zegt Evstratova. “Ik hoor geen geluiden, zelfs niet inwendig. Maar woorden geven me wel een gevoel. Dat gevoel vertaal ik in gebaren. De emoties zitten in mijn handen, in mijn lichaam. Voor horende mensen klinkt poëzie; voor mij verschijnt het.”
Maar er is altijd een verlies. “Je kunt een gedicht niet letterlijk vertalen in gebarentaal. Het ritme en de klank verdwijnen. Dat voelt als een vorm van censuur: er is altijd iets wat ik niet kan zeggen. Maar juist daarin schuilt de kracht. In die leegte komt de emotie naar boven.”
Welk van de twee stukken ligt haar het meest na aan het hart? “Silentium!,” zegt ze zonder aarzeling. “Omdat ik er vanaf het begin bij betrokken was. Ik kon mijn interpretatie bijdragen en Alexander maakte er muziek van. Het is mijn eigen werk. Verlaat de kamer niet was moeilijker omdat ik me moest aanpassen aan iets dat al bestond.”
“Kom kijken met een open geest. Verwacht niet dat je alles begrijpt - noch de gebaren, noch de muziek. Het gaat om de emotie die overkomt. Voor horende mensen kan het vreemd zijn om gebaren zonder geluid te zien. Voor dove mensen is het vreemd om muziek te zien die ze niet kunnen horen. Maar samen vormt het een nieuw geheel. Ik hoop dat iedereen voelt wat ik probeer te laten zien.”
In Verlaat de kamer niet en Silentium!, Elena Evstratova belichaamt niet alleen twee gedichten, maar ook een traditie van Russische poëzie in een context van politieke onderdrukking. Haar lichaam wordt een instrument dat tegelijkertijd zwijgt en spreekt. Waar Brodsky ironisch oproept tot afzondering en Tyutchev serieus tot stilte maant, maakt zij hun woorden zichtbaar in een gebarentaal die het publiek niet letterlijk kan begrijpen - maar des te sterker kan voelen.
De spanning tussen onbegrip en emotie vormt de kern van dit muziektheaterproject. Evstratova concludeert: “Er is altijd iets wat ik wil zeggen, maar wat ik niet kan of mag. Dat is precies waar mijn kunst begint.”
Kevin Voets namens DE SINGEL. Voets is hoofd onderzoek aan het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen en een liefhebber van nieuwe muziek.
Elena Evstratova
ElenaEvstratova(°1976) is een dove actrice opgegroeid en geboren in Siberie. Sinds 2018 woont ze in Lochristi (Gent). Zij behaalde haar diploma master of arts aan het conservatorium van Moskou. Ook haalde ze haar diploma in de Algemene Kunsten met als hoofdvakken literatuur, kostuum en theatergeschiedenis van Rusland en Europa. Van 2000 tot 2018 werkte ze als professionele actrice in zowel het jeugdtheater als in het reguliere theater. Verder specialiseerde ze zich als dove actrice in het theater van de gezichtsuitdrukkingen en gebaren, dans en comedy. Ook gaf ze jaren theaterlessen aan dove kinderen. Tijdens haar professionele acteerperiode in Rusland was ze vaak in het buitenland te zien. Ze toerde door Duitsland, Praag, Japan, USA, Turkije, Mongolië, Oekraïne en doorheen Rusland.In België ging ze aan de slag met het theatergezelschap Silence Radio onder de artistieke leiding van Dahlia Pessemiers-Benamar. Zij creëerden samen de voorstelling Portici (met o.a. Eurudike De Beul) en verschillende dansperformances